Liryczna fotografia

modelka- agata pęciak

sejsmiczne rozmarzenie

nie potrzebne już mi myśli utracone, wstrząsy poniżone, smaki złaknione, 

ani nawet oczy twoje wpatrzone.

moja pełnia już napuchła i odnalazła wyrazy swoiste.

dają sobą manipulować, oszukiwać, zajadać się z łaknieniem.

wszystko już ma sens, wszystko odnalezione.

można zamknąć oczy, przyciszyć uszy, zwilżyć skórę.

zaczynam od nowa bez łaknienia, bez słyszenia, bez patrzenia.

tylko w sobie i od nowa.

tylko za siebie i na nowo.

tylko o sobie, i po cichu.